FINAŁ PROGRAMU PRZESTRZENIE SZTUKI TANIEC KATOWICE 2023
Pokazy małych form choreograficznych stworzonych w ramach programu Przestrzenie Sztuki Taniec Katowice.
Kiedy: 29 listopada 2023, godz. 18.00
Gdzie: Katowice Miasto Ogrodów (sala 211)
Wstęp wolny
Po prezentacji spektakli odbędzie się spotkanie wszystkich widzów, uczestników warsztatów i twórców zaangażowanych w realizację tegorocznej edycji programu Przestrzenie Sztuki Taniec Katowice.
Ashes of a dead frog
Choreografia: Jacek Łumiński
Tancerze: Angelika Karal, Ewelina Cieśla, Bartłomiej Mieszczak, Sebastian Wiertelak, Łukasz Zgórka
Muzyka: Glen Velez
Praca choreograficzna stworzona w 2006 roku dla Nai Ni Chen Dance Company z Nowego Jorku.
Jej wznowienie oznacza początek nowej współpracy z nowojorskim zespołem i jest hołdem dla Nai Ni Chen, przedwcześnie zmarłej na początku 2020 roku wizjonerskiej artystki tańca współczesnego, założycielki Nai Ni Chen Dance Company.
Jeśli znajdziesz się w punkcie zwrotnym w swoim życiu, odwołaj się do symboliki żaby. Duch żaby pomoże ci dokonać zmian i transformacji, których potrzebujesz w sobie, a także oczyści twoje ciało, umysł i ducha.
Zrozumienie ropuch i żab jest kluczem do metamorfozy życia.
Symbolika żaby zawiera głęboką prawdę, transformację i zmianę. Żaba przechodzi przez różne etapy metamorfozy. A jako nasze zwierzę duchowe popycha nas do podobnych przemian. Pomaga nam połączyć się z naszymi emocjami i daje nam motywację do wyrzucenia negatywnej energii z naszego życia, ponieważ to duchowe zwierzę nie może współistnieć w toksycznym środowisku. Symbolika tego stworzenia jest obecne w wielu kulturach i ma również wiele znaczeń.
Jako podróżnik między lądem a wodą, symbolizuje związek tego stworzenia z Księżycem i życiem pozagrobowym, wywołując w ten sposób wiele powiązań z czarami, czarodziejami i magicznymi mocami. Od składnika eliksiru miłosnego, przez złą, demoniczną bestię po sympatyczny talizman na szczęście, żaba przybiera różne formy i kształty w różnych kulturach.
Ze względu na ich bliski związek z wodą, ropuchy są symbolem oczyszczenia i odnowy, a jako duch wydają się nam uzdrawiać nasz umysł, ciało i duszę.
THUNDERLUST
Choreografia: Sebastian Wiertelak
Tancerze: Joanna Kozubal, Oskar Kusiołek
Dwoje ludzi, to balans i przekraczanie wielu granic w jednym. Jednak to trudy w relacji, pomagają nam zrozumieć lepiej samych siebie. Wielobarwność, która nadaje sens istnienia.
Burzliwa kłótnia, żądza piorunów, poszukiwania kompromisów, to próby zrozumienia siebie nawzajem. Namiętność, miłość, nienawiść, jak gniew czy zwyczajna nuda. Związek to wiele prób, przetarcia wspólnie szlaków. Niełatwych zadań, które zbliżają i umacniają Naszą relacje.
W obecnym świecie, próbujemy udowodnić, że jesteśmy w stanie zrobić wiele rzeczy sami. Gdy za blisko oddamy się drugiej osobie, szybko się wycofujemy. Żyjemy w systemie emocjonalnego nie przywiązywania się, na podstawie analizy, transakcji, wymiany. Jeśli druga osoba nie spełnia naszych oczekiwań, łatwo się wycofujemy. Gdyby tak nie oczekiwać ? Po prostu być. Czerpać przyjemność jaką daje nam możliwość zdobycia wspólnych doświadczeń. Wznosić się na wyższy szczebel samorealizacji, wspierać i po prostu być?
Przysłowiowa burza – żądzy piorunów, ukazana w spektaklu przedstawia relacje dwojga ludzi, spierających się ze sobą. W sensualnym mierzeniu się ze swoimi słabościami. Opieki nad drugą osobą, czy pozostawieniu jej sobie samej. Zwykła kłótnia, sprzeczka oraz powrót. Próba zrozumienia i odnalezienie złotego środka. Jednocześnie zadanie sobie pytania co nas wzbogaca i do czego wspólnie dążymy.
Bursztynowy Ptak
Choreografia i wykonanie: Sebastian Wiertelak
Muzyka: Jed Kurzel, Philip Glass, Paul Leonard-Morgan, Arcane, League of Legends, Ray Chen
Obraz w ruchu o zatrzymaniu tego czego mieć nie można. Nacisku myśli nie pozwalających iść dalej. Ciągłym błądzeniu, zastanawianiu się, szukaniu różnych rozwiązań. Patrzeniu na tą samą sprawę z wielu perspektyw, uwięzieniu we własnych myślach. Ostatecznie próbie odlotu, akceptacji, poszukiwaniu spokoju, szczęścia i równowagi.
Bursztynowy ptak jest symbolem siły na wzbicie się, odnalezieniem w sobie cierpliwości.
Świadomości, że pusta oraz nieprzyjemna chwila w życiu zostanie wypełniona sytuacją, która daje możliwość stania się lepszą wersją samego siebie.
Sklejam złotem jedną z pokruszonych gwiazd
Choreografia i wykonanie: Angelika Karal i Łukasz Zgórka
A kiedy burza się skończy, sam nie będziesz wiedział, jak ci się udało ją przeżyć. Nie będziesz nawet pewien, czy naprawdę już minęła. Ale jedno powinno być jasne – kiedy z niej wyjdziesz, nie będziesz już tym samym człowiekiem, który w nią wszedł. Właśnie na tym polega sens burzy. ― Haruki Murakami
Błogosławione niech będą pęknięcia, gdyż przepuszczają światło. ― Michel Audiard
Nie da się cofnąć tego, co zostało złamane. Zamiast więc ukrywać skutki tego, co się stało, lepiej pozwolić sobie zaakceptować niedoskonałości, które są świadectwem kruchości, ale po naprawie nadają szlachetnej jakości. „Sklejam złotem jedną z pokruszonych gwiazd” powstał z inspiracji działalnością i dorobkiem artystycznym Śląskiego Teatru Tańca i Jacka Łumińskiego. Nowo powstały spektakl jest niejako archiwum żywym, w którym połączyliśmy to, czego jako tancerze doświadczamy obecnie z tym, jak wyobrażamy sobie i interpretujemy na nowo pracę Śląskiego Teatru Tańca. Jako główny punkt odniesienia przyjęliśmy spektakl Na krawędzi dnia i snu” w choreografii Jacka Łumińskiego, dlatego też fragmenty choreografii z tego spektaklu posłużyły nam jako cytaty w naszej pracy.
Zadanie finansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu Przestrzenie Sztuki, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.
